Category Archives: گوش و حلق و بینی
گلودرد در کودکان
گلودرد به هرگونه احساس دردناک موضعی در حلق یا آناتومی اطراف آن اشاره دارد. توانایی رشد کودکان خردسال برای شناسایی و تعریف علائم آنها متفاوت است و پزشک باید به بیمار و والدین کودک توجه دقیق داشته باشد تا ماهیت دقیق شکایت را روشن کند.
گلودرد می تواند علامت یک فرآیند بیماری باشد که مستقیماً بر حلق تأثیر نمی گذارد. گاهی اوقات ، بیماران جوان مبتلا به دیسفاژی ناشی از بیماری در ناحیه مری یا مشکل در بلع به دلیل اختلال عصبی عضلانی ممکن است این احساسات را به عنوان گلو درد بیان کنند.
علت گلودرد با توجه به سن متفاوت است
و می تواند بر اساس شرایط تهدید کننده زندگی ، شایع یا کمتر شایع تقسیم شود.
شرایط تهدید کننده زندگی
اپی گلوتیت-بروز اپی گلوتیت ، علت شناخته شده برای عفونت های تهدید کننده حیات راه هوایی فوقانی ، از زمان واکسیناسیون علیه هموفیلوس آنفلوآنزای نوع b به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. این بیماری با ظاهر سمی ، تب بالا ، استریدور و آبریزش ظاهر می شود. گلو درد در بسیاری از موارد رخ می دهد ، اما به ندرت شکایت اولیه است.فارنژیت یا گلو درد یک نتیجه شایع بیماری در کودکان و نوجوانان است. گلو درد می تواند علامت بیماریهای غیر سیستمیک یا سیستمیک باشد. پزشکان در محیط های سرپایی اغلب با ایجاد تشخیص افتراقی بر اساس این علامت مواجه می شوند. درمان سریع و مناسب بستگی به شناسایی عامل یا بیماری زمینه ای دارد. علل شایع گلو درد در کودکان و نوجوانان : این تشخیصها عبارتند از: (۱) فارنژیت استرپتوکوکی بتا همولیتیک گروه A ؛ (۲) فارنژیت باکتریایی استرپتوکوکی بتا همولیتیک غیر گروه A ؛ (۳) فارنژیت ویروسی ؛ (۴) مونونوکلئوز عفونی ؛ و (۵) شرایط مزمن. علل کمتر رایج نیز در نظر گرفته می شود. تشخیص افتراقی بستگی به شرح حال کامل و دقیق ، یافته فیزیکی متمایز و تفسیر آزمایشات تشخیصی کمکی دارد. پس از تعیین تشخیص ، می توان یک برنامه درمانی مناسب را آغاز کرد.
عفونت گوش در کودکان
عفونت گوش بعد از سرماخوردگی شایع ترین بیماری کودکان است. در حقیقت سه چهارم کودکان قبل از اینکه به ۳ سالگی برسند، یکبار دچار عفونت گوش شده اند.علائم :درد اولین علامت است. ممکن است فرزند شما بگوید که گوش درد دارد یا خود شما متوجه شوید که او گوشش را می کشد. ابتلاء اخیر به سرماخوردگی یا سینوزیت نیز در تشخیص کمک کننده است. او ممکن است تب داشته باشد یا اصلا تب نداشته باشد.کاهش اشتها. عفونت گوش ممکن است جویدن و بلع را دردناک کند.تغییر در عادت خوابیدن. دراز کشیدن و خوابیدن ممکن است موجب افزایش درد در سمت گوش بیمار شده و اختلال در خوابیدن بوجود آورد.اسهال و استفراغ. ویروسی که موجب عفونت گوش می شود ممکن است بر دستگاه گوارش نیز اثر بگذارد.خروج مایع زرد یا نسبتا سفید از گوش. البته در اکثر بچه ها اتفاق نمی افتد اما می تواند نشانه ای از وجود سوراخ کوچک در پرده گوش باشد که از طریق آن چرک و عفونت به بیرون تخلیه می شوند. در اکثر موارد بعد از بهبود و پاک شدن گوش از عفونت، این سوراخ خود به خود ترمیم خواهد شد.بوی نامطبوع. شما ممکن است یک بوی عفونت و نامطبوع از گوش عفونی شده احساس کنید.اشکال در شنیدن صداها. تجمع مایع در گوش میانی ممکن است مانع شنیدن اصوات شود.ایجاد اختلال در حفظ تعادل بدن. گوش در حفظ تعادل، کمک کننده است. بنابراین ممکن است شما احساس کنید که فرزندتان قادر به حفظ تعادل خودش نیست و نسبت به قبل کمی دچار مشکل شده است.
عفونت گوش معمولا توسط باکتری ایجاد می شود. اما ویروس ها نیز می توانند عامل آن باشند. این وضعیت هنگامی رخ می دهد که مایع پشت پرده گوش تجمع پیدا می کند و سپس عفونی می شود. بطور طبیعی هر مایعی که در این ناحیه جمع شود، توسط شیپور استاش (لوله یا مجرایی که گوش میانی را با حلق ارتباط می دهد) تخلیه می شود. اما اگر شیپور استاش دچار انسداد شود – که در سرماخوردگی، سینوزیت و حتی آلرژی بطور شایعی این اتفاق می افتد– این مایع در گوش میانی گیر می افتد و تخلیه نمی شود.
میکروبها محیطهای تاریک و گرم و مرطوب را دوست دارند، بنابراین گوش میانی که از مایع پر شده است، محل خوبی برای رشد و تغذیه آنها به حساب می آید. همانطور که عفونت بدتر می شود، التهاب در پشت و پرده گوش بیشتر شده و ایجاد درد می کند. تب در صورتی دیده می شود که بدن فرزند شما سعی کند بر علیه عفونت مبارزه کند. در چنین شرایطی که التهاب گوش میانی با تجمع مایع، درد، قرمزی پرده گوش و بعضی اوقات تب بروز می کند، در پزشکی عفونت حاد گوش میانی یا acute otitis media نامیده می شود. (AOM)از آنجا که در بچه ها شیپور یا لوله استاش کوتاه است (کمتر از یک و نیم سانتیمتر) و بطور افقی است آنها خیلی مستعد به عفونت گوش میانی هستند.همینطور که آنها بزرگ می شوند، لوله بلندتر شده و بیشتر عمودی می شود و خروج یا تخلیه مایع آسانتر صورت می گیرد.
اولین علائم عفونت گوش را که دیدید با پزشک متخصص کودکان تماس بگیرید. او از شما می خواهد که نزد او بروید و گوش فرزندتان را با وسیله ای که اتوسکوپ نامیده می شود معاینه می کند. اگر پرده گوش کودک قرمز، متورم و مرطوب به نظر برسد، به احتمال بسیار زیاد عفون گوش میانی را مطرح می کند. ممکن است او بخواهد گوش فرزندتان را با دستگاهی بنام pneumatic otoscope معاینه کند. در این معاینه حرکت پرده گوش را در پاسخ به جریان های کوچک هوا که توسط دستگاه آزاد می شود، ملاحظه می کنند. اگر پرده گوش در مقابل این جریان های هوا حرکتی نداشت بدین معنی است که تجمع مایع در گوش میانی وجود دارد و ممکن است گوش میانی عفونی شده باشد.
درمان:
درمان به علائم بستگی دارد. توصیه می شود که اگر کودک بین ۲ تا ۱۲ سال باشد به او آنتی بیوتیک داده شود. معمولا پزشک برای اینکه نمی تواند کودک را به دقت تحت نظر داشته باشد و برای جلوگیری از بروز عوارض در صورت شک قوی هم آنتی بیوتیک تجویز می شود. هر چه کودک بیمار تر به نظر برسد لازم است اقدامات احتیاطی بیشتری بکار برد و دارو را زودتر شروع کنید.اگر برای فرزند شما دارو تجویز شده است آن را بطور کامل به او بدهید و دوره درمان را کامل کنید. بعد از یک هفته او را برای ویزیت مجدد نزد پزشک معالج ببرید تا از موثر بودن داروها اطمینان پیدا کند.بخاطر داشته باشید آنتی بیوتیک سبب کاهش درد در ۲۴ ساعت اوّل نمی شود، در واقع اثر تسکین دهندگی آن به تدریج و بعد از ۲۴ ساعت اول شروع می شود. برای کاهش درد بهتر است از مقدار مناسب استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کنید. (هرگز به فرزندتان آسپرین ندهید زیرا او را مستعد سندرم Reye’s می کند که نادر اما کشنده است).کمپرس گرم یا قطره گوش نیز ممکن است برای او مفید باشد (از پزشک فرزندتان در مورد بهترین قطره گوش سؤال کنید) بالا نگه داشتن سرش هنگامیکه دراز کشیده یا خوابیده است نیز می تواند کمک کننده باشد.اگر درمان با آنتی بیوتیک را شروع کرده اید و یا هنوز شروع نکرده اید و حال عمومی او بعد از چند روز بهتر نشد اگر هنوز تب دارد، یا هر یک از علائم هنوز وجود دارد و حالش بدتر شده است به پزشکش اطلاع دهید. ممکن است او لازم بداند آنتی بیوتیک فرزندتان را تغییر دهد.
پیشگیری :عفونت گوش به خودی خود مسری و واگیردار نیست، اما عفونت دستگاه تنفسی که قبل یا به همراه آن است مسری است. بچه های سنین مدرسه بیشتر در معرض ابتلا به عفونت گوش هستند زیرا با میکروبهای بیشتری در تماس هستند. برای کاهش سرایت و پخش میکروب دستهایتان را همیشه بعد از رفتن به توالت و قبل از آماده کردن غذا بشوئید؛ همینطور به کودکانتان آموزش دهید هر بار قبل از غذا خوردن دستهایش را بشوید.اگر فرزند شما مکررا دچار عفونت گوش می شود، بخصوص بعد از ابتلا به آنفولانزا موضوع را با پزشک معالجش در میان بگذارید شاید او لازم بداند که فرزندتان واکسن آنفولانزا دریافت کند. (اگر چه واکسن آنفولانزا برای تمام کودکان توصیه نمی شود)فرزندتان را از تمام انواع دودهای تنباکو و سیگار دور نگه دارید. دود سیگار ریسک ابتلا به عفونت گوش را بالا می برد. در حقیقت اگر او بطور معمول در معرض دود قرار دارد بیشترین ریسک را برای ابتلا به عفونت های عود کننده گوش دارد. اجازه ندهید کسی در منزل شما سیگار بکشد و فرزندتان را از محیط های آلوده به دود سیگار دور نگه دارید.