رینوکونژونکتیویت آلرژیک یک اختلال مزمن شایع در کودکان می باشد . رینوکونژونکتیویت آلرژیک نسبت به رینیت آلرژیک ارجحیت دارد زیرا اکثر بیماران علائم چشمی نیز دارند. این بیماری فقط علائم بینی (مانند احتقان و عطسه) ایجاد نمی کند بلکه ممکن است باعث شکایات عمومی مانند خستگی و سرفه شود. همچنین می تواند باعث مشکلات یادگیری شود و تأثیر زیادی بر کیفیت زندگی بگذارد. رینوکونژونکتیویت آلرژیک کنترل نشده ممکن است علائم آسم را تشدید کند. گرچه “تب یونجه” کلاسیک به راحتی در کودکانی که در فصل گرده آبریزش بینی ، عطسه و خارش چشم دارند ، تشخیص داده می شود ، اما تشخیص رینوکونژونکتیویت آلرژیک اغلب در کودکان مبتلا به بیماری دائمی از دست می رود.

علائم کلیدی رینوکونژونکتیویت آلرژیک در کودکان :

بینی (Nasal) :
انسداد یا احتقان بینی
ترشح آبکی از بینی
عطسه کردن
خارش
عمومی (General) :
سرفه کردن
خستگی ، ضعف ، احساس خوب نبودن
گلودرد ،
پاکسازی مکرر گلو
بوی بد دهان ،
خر و پف ،
تنفس با دهان باز

علل رینوکونژونکتیویت آلرژیک :

بیشتر حساسیت ها ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی است. این بدان معنی است که اغلب یکی از اعضای خانواده مبتلا به آسم ، رینوکونژونکتیویتیت آلرژیک یا اگزما می باشند.
عوامل حساسیت زا :  گرد و غبار خانه رایج ترین عوامل محرک رینوکونژونکتیویت آلرژیک هستند. در گرد و غبار خانه موجودات میکروسکوپی هستند که در خانه ها زندگی می کنند. عوامل دیگر شامل گرده گل است که بیشتر در آب و هوای معتدل رایج است و شوره حیوانات (ترکیبی از سلول های مرده پوست و مو یا پر). غذا به ندرت محرک علائم جداگانه رینوکونژونکتیویت آلرژیک است.

علائم (عطسه ، احتقان و خارش بینی ، ورم و یا خارش چشم های کودک)  به طور هفتگی در صبح و عصر ظاهر می شوند اما می توانند در تمام طول روز ادامه داشته باشند.
هنگامی که مشکلات بینی قابل توجه است ، برخی از این کودکان نیز دچار سرفه طولانی می شوند. بسیاری از والدین نگران هستند که سرفه طولانی مدت به آسم تبدیل شود. این صحت ندارد. کودک مبتلا به آسم در واقع می تواند سرفه طولانی داشته باشد اما سرفه طولانی مدت باعث نمی شود که آسم بعداً ایجاد شود. رینوکونژونکتیویت آلرژیک و آسم می توانند و اغلب وجود داشته باشند ، بنابراین تعجب آور نیست که فردی مبتلا به رینوکونژونکتیویت آلرژیک مبتلا به آسم باشد. برای تشخیص و درمان به پزشک متخصص کودکان مراجعه شود

گاستروانتریت حاد سالانه باعث مرگ میلیون ها نفر در کودکان خردسال می شود ، بیشتر در جوامع در حال توسعه. در کشورهای توسعه یافته ، این یک دلیل رایج برای مراجعه به بخش عمومی یا اورژانس و بستری شدن در بیمارستان است. علل : ۷۰ درصد علت گاستروانتریت کودکان ویروس ها می باشند که شایع ترین آن روتا ویروس ها هستند و کمتر از ۱۰ درصد Protozoa (انگل ژیاردیا و آمیب هیستولیتیکا) و ۱۰ تا ۲۰ درصد باکتری ها (کامپیلوباکتر و سالمونلا و شیگلا و ویبریو کلرا و …)  تشخیص را می توان به صورت بالینی انجام داد. اطلاعات مربوط به تماس اخیر با افراد مبتلا به گاستروانتریت ، ماهیت و دفعات مدفوع و استفراغ ، مسافرت و استفاده از آنتی بیوتیک ها و داروهای دیگر که ممکن است باعث اسهال شوند ، باید جویا شود. یبوست مزمن در کودکان شایع است و بی اختیاری سرریز مدفوع ممکن است به عنوان اسهال جعلی وجود داشته باشد. اسهال و استفراغ از علائم غیر اختصاصی در کودکان خردسال هستند و تشخیص گاستروانتریت باید در کودکان مبتلا به تب بالا ، علائم طولانی مدت یا علائم نشان دهنده علت جراحی (مانند درد شدید شکم ، استفراغ صفراوی ، توده شکمی) مورد سوال قرار گیرد. کودکان مبتلا به دیابت و خطاهای متابولیک متولد شده ممکن است با استفراغ همراه باشند. کودکان مبتلا به بیماریهای زمینه ای ممکن است در معرض خطر عوارض بیشتری باشند و ارجاع به خدمات کودکان باید مورد توجه قرار گیرد. گرفتن نمونه مدفوع از همه کودکان مبتلا به گاستروانتریت ضروری یا عملی نیست. نمونه ها باید در طول شیوع بیماری – به ویژه در مهد کودک ، مدرسه ، بیمارستان یا محل سکونت – که در آن بهداشت عمومی برای شناسایی عامل بیماری زا و تعیین منبع آن ضروری است ، گرفته شود. نمونه ها باید برای باکتریها کشت داده شوند و از نظر عوامل بیماری زای ویروسی آزمایش شوند. آزمایش روتاویروس ، نوروویروس و گاهی ویروس های دیگر در اکثر بیمارستان های کودکان با استفاده از روش هایی برای تشخیص سریع آنتی ژن (مانند روش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم) در دسترس است. تشخیص سریع اجازه می دهد تا کودک برای جلوگیری از عفونت بیمارستانی جدا شود ، که شایع است و اغلب به عنوان نشانگر اثربخشی اقدامات احتیاطی برای کنترل عفونت تماس استفاده می شود. نمونه مدفوع نیز باید از کودکان مبتلا به اسهال خونی ، سابقه سفرهای خارجی اخیر و از کودکان خردسال یا نقص ایمنی با تب بالا گرفته شود.سایرعلل  غیرازگاستروانتریت حاد ویروسی عبارتنداز: علل باکتریایی گاستروانتریت حاد (به عنوان مثال سالمونلا ، شیگلا ، اشرشیا کولی ، کمپیلوباکتر ژژونی ، کلستریدیوم دیفیسیل) ، علل انگلی گاستروانتریت حاد (به عنوان مثال Giardia intestinalis ، گونه Entamoeba histolytica ، آنتی بیوتیک ، Cryptosporidium – آکرودرماتیت انتروپاتیک ،  (اسهال در اوتیت میانی و عفونت مجاری ادراری) ، سندرم اورمیک همولیتیک ، سندرم های سوء جذب (به عنوان مثال بیماری سلیاک ، فیبروز کیستیک ، کمبود دی ساکاریداز) و بیماری التهابی روده (به عنوان مثال بیماری کرون ، کولیت اولسروز) . رعایت بهداشت شخصی از اهمیت بالایی برای جلوگیری از انتشار عوامل بیماری زا برخوردار است. این شامل شستشوی مکرر دستها با صابون ، دفع دقیق پوشک و آماده سازی و ذخیره سازی مناسب غذا و آب آشامیدنی است. اجسام و سطوح آلوده باید به درستی ضد عفونی شوند. تغذیه با شیر مادر در اولین سال زندگی با تغذیه انحصاری با شیر مادر در ۶ ماه اول توصیه می شود. هدف از درمان حفظ هیدراتاسیون کافی برای کودک مبتلا به گاستروانتریت است .کم آبی بدن که ممکن است با اختلال الکترولیت و اسیدوز متابولیک همراه باشد ، شایع ترین و خطرناک ترین عارضه است. مدیریت بهینه با مایعات خوراکی یا داخل وریدی خطر کم آبی بدن و پیامدهای نامطلوب آن را به حداقل می رساند. استفاده معمول از آنتی بیوتیک ها ، داروهای ضد اسهال و داروهای ضد استفراغ توصیه نمی شود و ممکن است باعث آسیب شود. پیشگیری کلید کنترل گاستروانتریت است و واکسنهای روتا ویروس موثر بوده است. جهت درمان کودک خود به متخصص کودکان مراجعه نمایید.

دندان قروچه اصطلاحی است برای دندان قروچه یا فشردن فک ها. دندان قروچه اغلب در مراحل خواب عمیق یا زمانی که بچه ها تحت استرس هستند رخ می دهد. طبق تحقیقات به عمل آمده، این عارضه در پسربچه ها بیشتر از دختربچه ها گزارش شده است. ردیف شدن نامناسب دندان ها یا تماس غیرطبیعی بین دندان های پایینی و بالایی، کمبودهای تغذیه ای، مشکلات اضطراب و استرس کودکان، انگل های دستگاه گوارش، آلرژی و… از علت های این اختلال برشمرده شده است. این عارضه رفتاری مربوط به استرس های روحی است که کودک در طول روز داشته است و در هنگام شب موجب بروز دندان قروچه در خواب می شود. دندان قروچه درمان دارویی ندارد،  توصیه می شود کودکان در شب به هیچ عنوان از مواد کافئین دار مثل شکلات و چای استفاده نکنند. طی تحقیقات جدید مشخص شده در صورتی که دندان قروچه ناشی از استرس و ناراحتی های عصبی باشد  این عارضه تا سن ۱۲ سالگی برطرف می شود و والدین باید کودک خود را از لحاظ سلامت دندان زیر نظر پزشک متخصص قرار دهند. 
علل دندان قروچه :
متخصصان همیشه مطمئن نیستند که چرا دندان قروچه رخ می دهد. در برخی موارد ، کودکان ممکن است دندانهای بالا و پایین به درستی تراز نشده باشند. بچه ها ممکن است دندان های خود را به عنوان راهی برای تسکین درد بکشند ، همانطور که ممکن است عضله ای را بمالند.
استرس – معمولاً تنش عصبی یا عصبانیت – علت دیگری است. به عنوان مثال ، یک کودک ممکن است نگران امتحان درسی مدرسه یا تغییر (خواهر و برادر جدید یا معلم جدید) باشد. حتی مشاجره با والدین و خواهر و برادرها می تواند باعث ایجاد استرس کافی شود تا دندان قروچه یا فشردن فک را سریعتر کند.
برخی از کودکان بیش فعال نیز دچار دندان قروچه هستند. و گاهی اوقات کودکانی که شرایط پزشکی دیگری دارند (مانند فلج مغزی) یا افرادی که داروهای خاصی مصرف می کنند ، می توانند دچار دندان قروچه شوند.
بسیاری از موارد دندان قروچه بدون هیچ عارضه ای شناسایی نمی شوند ، در حالی که موارد دیگر باعث سردرد یا گوش درد می شوند. اما معمولاً صدای مربوط به دندان قروچه (Bruxism) برای سایر اعضای خانواده بیشتر آزاردهنده است.
در برخی موارد ، ساییدن و فشار دادن مینای دندان می تواند باعث از بین رفتن مینای دندان ، افزایش حساسیت به دما و ایجاد درد شدید در صورت و مشکلات فک مانند بیماری مفصل گیجگاهی فکی (TMJ) شود.
بسیاری از کودکانی که دندان قروچه دارند حتی از آن آگاه نیستند ، بنابراین اغلب خواهر و برادرها یا والدین هستند که مشکل را تشخیص می دهند.
در صورتی که هنگام خواب کودک شما صداهای سنگینی ایجاد می کند.
شکایت از درد فک یا صورت بعد از بیدار شدن در صبح
درد با جویدن دارد
و اگر فکر می کنید کودکتان در حال ساییدن دندان های خود است ، به پزشک متخصص کودکان و دندانپزشک مراجعه کنید ، که دندان ها را از نظر مینای خرد شده و ساییدگی های غیرمعمول مورد بررسی قرار می دهد.
در صورت مشاهده آسیب ، دندانپزشک و یا پزشک کودک خود ممکن است چند سوال از کودک شما بپرسد ، مانند:
قبل از خواب چه احساسی دارید؟
آیا نگران چیزی در خانه یا مدرسه هستید؟
از دست کسی عصبانی هستید؟
قبل از خواب چه می کنید؟
این معاینه به دندانپزشک و متخصص کودک کمک می کند که ببیند علت آناتومیکی (نامرتبی دندان ها) یا روانی (استرس) است و برنامه درمانی موثری ارائه دهد.درمان دندان قروچه
در مواردی که ساییدگی و فشردن صورت و فک کودک را دردناک می کند یا به دندان ها آسیب می رساند ، دندانپزشکان ممکن است محافظ مخصوص شب را تجویز کنند.

دندان قروچه شبانه: در این حالت دندانپزشک برای شما وسیله ای به نام «نایت گارد» می سازد که نوعی پروتز متحرک از جنس پلاستیک مقاوم است که با قالب گیری از دندان شخص ساخته می شود و باید شب ها در دهان قرار دهید. این وسیله باعث جلوگیری از فشارهای نادرست و مضر روی دندان ها می شود. البته در بسیاری موارد، استفاده از این وسیله، به مرور باعث کاهش و حذف عادت دندان قروچه های شبانه نیز شده است. قیمت این وسیله زیاد گران نیست و استفاده از آن جهت پیشگیری از عواقب دندان قروچه ضروری است.

کمک به کودکان مبتلا به دندان قروچه چه علت فیزیکی و چه روانی باشد ، بچه ها ممکن است با آرامش قبل از خواب ، دندان قروچه را کنترل کنند – برای مثال ، با دوش گرفتن یا دوش گرفتن با آب گرم ، گوش دادن به چند دقیقه موسیقی آرامش بخش یا خواندن کتاب.
برای دندان قروچه ناشی از استرس ، در مورد آنچه باعث ناراحتی فرزند شما می شود بپرسید و راهی برای کمک پیدا کنید.
اگر موضوع پیچیده تر است ، مانند نقل مکان به یک شهر جدید ، نگرانی های فرزند خود را مورد بحث قرار دهید و سعی کنید هر گونه ترس را کاهش دهید. اگر نگران هستید ، با پزشک متخصص کودک خود صحبت کنید.

گلودرد به هرگونه احساس دردناک موضعی در حلق یا آناتومی اطراف آن اشاره دارد. توانایی رشد کودکان خردسال برای شناسایی و تعریف علائم آنها متفاوت است و پزشک باید به بیمار و والدین کودک توجه دقیق داشته باشد تا ماهیت دقیق شکایت را روشن کند.
گلودرد می تواند علامت یک فرآیند بیماری باشد که مستقیماً بر حلق تأثیر نمی گذارد. گاهی اوقات ، بیماران جوان مبتلا به دیسفاژی ناشی از بیماری در ناحیه مری یا مشکل در بلع به دلیل اختلال عصبی عضلانی ممکن است این احساسات را به عنوان گلو درد بیان کنند.
علت گلودرد با توجه به سن متفاوت است
و می تواند بر اساس شرایط تهدید کننده زندگی ، شایع یا کمتر شایع تقسیم شود.
شرایط تهدید کننده زندگی
اپی گلوتیت-بروز اپی گلوتیت ، علت شناخته شده برای عفونت های تهدید کننده حیات راه هوایی فوقانی ، از زمان واکسیناسیون علیه هموفیلوس آنفلوآنزای نوع b به میزان قابل توجهی کاهش یافته است. این بیماری با ظاهر سمی ، تب بالا ، استریدور و آبریزش ظاهر می شود. گلو درد در بسیاری از موارد رخ می دهد ، اما به ندرت شکایت اولیه است.فارنژیت یا گلو درد یک نتیجه شایع بیماری در کودکان و نوجوانان است. گلو درد می تواند علامت بیماریهای غیر سیستمیک یا سیستمیک باشد. پزشکان در محیط های سرپایی اغلب با ایجاد تشخیص افتراقی بر اساس این علامت مواجه می شوند. درمان سریع و مناسب بستگی به شناسایی عامل یا بیماری زمینه ای دارد. علل شایع گلو درد در کودکان و نوجوانان : این تشخیصها عبارتند از: (۱) فارنژیت استرپتوکوکی بتا همولیتیک گروه A ؛ (۲) فارنژیت باکتریایی استرپتوکوکی بتا همولیتیک غیر گروه A ؛ (۳) فارنژیت ویروسی ؛ (۴) مونونوکلئوز عفونی ؛ و (۵) شرایط مزمن. علل کمتر رایج نیز در نظر گرفته می شود. تشخیص افتراقی بستگی به شرح حال کامل و دقیق ، یافته فیزیکی متمایز و تفسیر آزمایشات تشخیصی کمکی دارد. پس از تعیین تشخیص ، می توان یک برنامه درمانی مناسب را آغاز کرد.

دردهای درحال رشد ، دردهای عضلانی می باشد که برخی از کودکان پیش دبستانی و نوجوانان در هر دو پا احساس می کنند. درد معمولاً در اواخر بعدازظهر یا عصرها رخ می دهد. اما ممکن است باعث شود کودک شما در نیمه شب بیدار شود. دردهای رشد معمولاً در اوایل دوران کودکی ، در حدود ۳ یا ۴ سالگی شروع می شود و در کودکان ۸ تا ۱۲ ساله دوباره شروع می شود.هیچ شواهد محکمی وجود ندارد که نشان دهد دردهای رشد با جهش رشد ارتباط دارند.  دردهای رو به رشد ممکن است به دلیل فعالیت های شدید دوران کودکی که می تواند عضلات کودک شما را فرسوده کند ، درد عضلانی باشد. این فعالیتها شامل دویدن ، پریدن و بالا رفتن است. به نظر می رسد دردهای رشد بیشتر پس از یک روز ورزش کامل برای کودک رایج است. برخی از بچه ها درد زیادی دارند ، برخی دیگر درد ندارند. اکثر بچه ها هر روز درد ندارند. دردهای در حال رشد ممکن است ماهها یا حتی سالها تجربه شوند این درد معمولاً در اواخر بعدازظهر و عصر ، درست قبل از زمان شام و هنگام خواب احساس می شود. درد ساق پا ممکن است آنقدرباشدکه فرزند شما را از خواب بیدار کند. دردهای در حال رشد صبح از بین می روند. آنها معمولاً با توانایی کودک در ورزش کردن تداخل ندارند. به طور کلی ، دردهای در حال رشد در هر دو پا ، به ویژه در قسمت جلوی ران ، پشت ساق (ساق پا) یا پشت زانو احساس می شود. کودکانی که دردهای رو به رشدی دارند نیز بیشتر در معرض سردرد و شکم درد هستند.  تشخیص: متخصص کودکان معمولاً می تواند با بررسی فرزند شما و پرسیدن سوالات در مورد سابقه پزشکی و علائم وی ، دردهای رشد را تشخیص دهد. اگر کودک شما دردهای رو به رشدی دارد ، پزشک در طول معاینه فیزیکی هیچ چیز غیر طبیعی را مشاهده نخواهد کرد. درمان: موارد زیر ممکن است ناراحتی را کاهش داده و به کودک شما کمک کند احساس بهتری داشته باشد: ماساژ دادن پاها. کشش عضلات ساق پا. این ممکن است برای بچه های کوچکتر دشوار باشد. قرار دادن یک پارچه گرم یا یک پد گرم کننده بر روی محل درد. مراقب باشید که پوست نسوزد و در هنگام خواب استفاده نکنید. هنگام تصمیم گیری در مورد تماس با پزشک ، مهم است که به یاد داشته باشید که دردهای در حال رشد تقریباً در هر دو پا احساس می شود. دردی که فقط در یک پا وجود دارد ممکن است نشانه بیماری جدی تری باشد. در این صورت با پزشک خود تماس بگیرید.همچنین مهم است که به خاطر داشته باشید که دردهای در حال رشد بر ماهیچه ها تأثیر می گذارد ، نه مفاصل. و باعث لنگیدن یا تب نمی شوند.
اگر درد پا با علائم زیر ظاهر شد ، با پزشک کودک خود تماس بگیرید. آنها علائم درد در حال رشد نیستند ، اما پزشک شما باید فرزند شما را معاینه کند.
تب
از دست دادن اشتها
لنگیدن یا مشکل در راه رفتن
درد در یک پا
بثورات پوستی
مفاصل قرمز ، گرم ، دردناک و متورم
خستگی
ضعف
کاهش وزن
البته اگر نگرانی دیگری دارید ، با پزشک متخصص کودک تماس بگیرید.

نحوه بروز اضطراب در کودکان در مقایسه با بزرگسالان متفاوت است و علائم خاص خود را دارد، ولی باید توجه کنیم که نباید از اضطراب کودکان بسادگی گذشت و کودکان مضطرب را به حال خود رها کرد.

عامل ژنتیک از مهم‌ترین دلایل بروز اضطراب در کودکان است. همچنین درگیری با همسالان، وجود مشکلات خانوادگی و دعوا و مشاجره‌های والدین، ترس از جداشدن از والدین یا دوستان یا تغییر مکان زندگی از عواملی است که می‌تواند موجب بروز اضطراب در کودکان شود.

علائم استرس و اضطراب اگر اندک باشد، نگران‌کننده نیست، ولی اگر این علائم افزایش یابد، به والدین توصیه می‌شود حتما درباره کودک خود با متخصص کودکان مشورت کنند و نظرروانپزشک و روان‌شناس را جویا شوند، چرا که این اضطراب می‌تواند در بزرگسالی او ادامه یابد.

عفونت گوش بعد از سرماخوردگی شایع ترین بیماری کودکان است. در حقیقت سه چهارم کودکان قبل از اینکه به ۳ سالگی برسند، یکبار دچار عفونت گوش شده اند.علائم :درد اولین علامت است. ممکن است فرزند شما بگوید که گوش درد دارد یا خود شما متوجه شوید که او گوشش را می کشد. ابتلاء اخیر به سرماخوردگی یا سینوزیت نیز در تشخیص کمک کننده است. او ممکن است تب داشته باشد یا اصلا تب نداشته باشد.کاهش اشتها. عفونت گوش ممکن است جویدن و بلع را دردناک کند.تغییر در عادت خوابیدن. دراز کشیدن و خوابیدن ممکن است موجب افزایش درد در سمت گوش بیمار شده و اختلال در خوابیدن بوجود آورد.اسهال و استفراغ. ویروسی که موجب عفونت گوش می شود ممکن است بر دستگاه گوارش نیز اثر بگذارد.خروج مایع زرد یا نسبتا سفید از گوش. البته در اکثر بچه ها اتفاق نمی افتد اما می تواند نشانه ای از وجود سوراخ کوچک در پرده گوش باشد که از طریق آن چرک و عفونت به بیرون تخلیه می شوند. در اکثر موارد بعد از بهبود و پاک شدن گوش از عفونت، این سوراخ خود به خود ترمیم خواهد شد.بوی نامطبوع. شما ممکن است یک بوی عفونت و نامطبوع از گوش عفونی شده احساس کنید.اشکال در شنیدن صداها. تجمع مایع در گوش میانی ممکن است مانع شنیدن اصوات شود.ایجاد اختلال در حفظ تعادل بدن. گوش در حفظ تعادل، کمک کننده است. بنابراین ممکن است شما احساس کنید که فرزندتان قادر به حفظ تعادل خودش نیست و نسبت به قبل کمی دچار مشکل شده است.

عفونت گوش معمولا توسط باکتری ایجاد می شود. اما ویروس ها نیز می توانند عامل آن باشند. این وضعیت هنگامی رخ می دهد که مایع پشت پرده گوش تجمع پیدا می کند و سپس عفونی می شود. بطور طبیعی هر مایعی که در این ناحیه جمع شود، توسط شیپور استاش (لوله یا مجرایی که گوش میانی را با حلق ارتباط می دهد) تخلیه می شود. اما اگر شیپور استاش دچار انسداد شود – که در سرماخوردگی، سینوزیت و حتی آلرژی بطور شایعی این اتفاق می افتد– این مایع در گوش میانی گیر می افتد و تخلیه نمی شود.

میکروبها محیطهای تاریک و گرم و مرطوب را دوست دارند، بنابراین گوش میانی که از مایع پر شده است، محل خوبی برای رشد و تغذیه آنها به حساب می آید. همانطور که عفونت بدتر می شود، التهاب در پشت و پرده گوش بیشتر شده و ایجاد درد می کند. تب در صورتی دیده می شود که بدن فرزند شما سعی کند بر علیه عفونت مبارزه کند. در چنین شرایطی که التهاب گوش میانی با تجمع مایع، درد، قرمزی پرده گوش و بعضی اوقات تب بروز می کند، در پزشکی عفونت حاد گوش میانی یا acute otitis media نامیده می شود. (AOM)از آنجا که در بچه ها شیپور یا لوله استاش کوتاه است (کمتر از یک و نیم سانتیمتر) و بطور افقی است آنها خیلی مستعد به عفونت گوش میانی هستند.همینطور که آنها بزرگ می شوند، لوله بلندتر شده و بیشتر عمودی می شود و خروج یا تخلیه مایع آسانتر صورت می گیرد.

اولین علائم عفونت گوش را که دیدید با پزشک متخصص کودکان تماس بگیرید. او از شما می خواهد که نزد او بروید و گوش فرزندتان را با وسیله ای که اتوسکوپ نامیده می شود معاینه می کند. اگر پرده گوش کودک قرمز، متورم و مرطوب به نظر برسد، به احتمال بسیار زیاد عفون گوش میانی را مطرح می کند. ممکن است او بخواهد گوش فرزندتان را با دستگاهی بنام pneumatic otoscope معاینه کند. در این معاینه حرکت پرده گوش را در پاسخ به جریان های کوچک هوا که توسط دستگاه آزاد می شود، ملاحظه می کنند. اگر پرده گوش در مقابل این جریان های هوا حرکتی نداشت بدین معنی است که تجمع مایع در گوش میانی وجود دارد و ممکن است گوش میانی عفونی شده باشد.

درمان:

درمان به علائم بستگی دارد. توصیه می شود که اگر کودک بین ۲ تا ۱۲ سال باشد به او آنتی بیوتیک داده شود. معمولا پزشک برای اینکه نمی تواند کودک را به دقت تحت نظر داشته باشد و برای جلوگیری از بروز عوارض در صورت شک قوی هم آنتی بیوتیک تجویز می شود. هر چه کودک بیمار تر به نظر برسد لازم است اقدامات احتیاطی بیشتری بکار برد و دارو را زودتر شروع کنید.اگر برای فرزند شما دارو تجویز شده است آن را بطور کامل به او بدهید و دوره درمان را کامل کنید. بعد از یک هفته او را برای ویزیت مجدد نزد پزشک معالج ببرید تا از موثر بودن داروها اطمینان پیدا کند.بخاطر داشته باشید آنتی بیوتیک سبب کاهش درد در ۲۴ ساعت اوّل نمی شود، در واقع اثر تسکین دهندگی آن به تدریج و بعد از ۲۴ ساعت اول شروع می شود. برای کاهش درد بهتر است از مقدار مناسب استامینوفن یا ایبوپروفن استفاده کنید. (هرگز به فرزندتان آسپرین ندهید زیرا او را مستعد سندرم Reye’s می کند که نادر اما کشنده است).کمپرس گرم یا قطره گوش نیز ممکن است برای او مفید باشد (از پزشک فرزندتان در مورد بهترین قطره گوش سؤال کنید) بالا نگه داشتن سرش هنگامیکه دراز کشیده یا خوابیده است نیز می تواند کمک کننده باشد.اگر درمان با آنتی بیوتیک را شروع کرده اید و یا هنوز شروع نکرده اید و حال عمومی او بعد از چند روز بهتر نشد  اگر هنوز تب دارد، یا هر یک از علائم هنوز وجود دارد و حالش بدتر شده است  به پزشکش اطلاع دهید. ممکن است او لازم بداند آنتی بیوتیک فرزندتان را تغییر دهد.

پیشگیری :عفونت گوش به خودی خود مسری و واگیردار نیست، اما عفونت دستگاه تنفسی که قبل یا به همراه آن است مسری است. بچه های سنین مدرسه بیشتر در معرض ابتلا به عفونت گوش هستند زیرا با میکروبهای بیشتری در تماس هستند. برای کاهش سرایت و پخش میکروب دستهایتان را همیشه بعد از رفتن به توالت و قبل از آماده کردن غذا بشوئید؛ همینطور به کودکانتان آموزش دهید هر بار قبل از غذا خوردن دستهایش را بشوید.اگر فرزند شما مکررا دچار عفونت گوش می شود، بخصوص بعد از ابتلا به آنفولانزا موضوع را با پزشک معالجش در میان بگذارید شاید او لازم بداند که فرزندتان واکسن آنفولانزا دریافت کند. (اگر چه واکسن آنفولانزا برای تمام کودکان توصیه نمی شود)فرزندتان را از تمام انواع دودهای تنباکو و سیگار دور نگه دارید. دود سیگار ریسک ابتلا به عفونت گوش را بالا می برد. در حقیقت اگر او بطور معمول در معرض دود قرار دارد بیشترین ریسک را برای ابتلا به عفونت های عود کننده گوش دارد. اجازه ندهید کسی در منزل شما سیگار بکشد و فرزندتان را از محیط های آلوده به دود سیگار دور نگه دارید.

اکثر بچه ها یکبار عفونت گوش می گیرند اما اگر کودکی علیرغم مصرف درست آنتی بیوتیک، مکررا دچار عفونت گوش میانی شود ممکن است کاندید خوبی برای قرار دادن لوله در گوش باشد.این عمل که به نام میرنگتومی (myringotomy) نامیده می شود برای جلوگیری از عود مکرر بیماری در بسیاری از کودکان مورد استفاده قرار می گیرد. این عمل با بیهوشی انجام می شود. متخصص گوش و حلق وبینی یک برش کوچک روی پرده گوش ایجاد می کند و یک لوله کوچک در آن شکاف قرار می دهد. این لوله فشار را آزاد می کند و مانند یک دریچه عمل می کند و اجازه می دهد هوا داخل شود و مایعات خارج شوند، در نتیجه باکتری نمی تواند در آن محیط رشد کند. این لوله در واقع یک مجرای استاش مصنوعی است که اجازه می دهد گوش تنفس کند تا اینکه شیپور استاش اصلی بتواند عمل خود را به درستی انجام دهد. ممکن است پزشک معالج فرزند شما این روش را برای او توصیه کند زیرا کودکی که دائما مایع در گوشش وجود دارد نه تنها مورد مناسبی برای عفونت مکرر گوش است بلکه ممکن است دچار کاهش شنوایی نیز بشود. البته هنوز تمام پزشکان بر ضرورت انجام این عمل توافق ندارند و بعضی پزشکان اعتقاد دارند که این عمل واقعا ضروری بنظر نمی رسد.کودکانی که عفونت مکرر گوش یا عفونت مقاوم به درمان های عادی دارند ممکن است در آینده دچار کاهش شنوایی و مشکلاتی در زندگی می شوند، بخصوص وقتیکه در محیط شلوغی مثل کلاس درس بخواهند به صدایی گوش دهند. بعضی از این کودکان، بخصوص آنهایی که تأخیر رشد دارند یا کسانیکه تأخیر در گفتار دارند، بیشتر مستعد ابتلا به مشکلات رفتاری هستند. البته طول مدت اختلال شنوایی و شدت آن، هر دو از عوامل مهمی در انتخاب روش میرنگوتومی به حساب می آیند.در مورد اینکه شما چه تصمیمی بگیرید، آیا از لوله گوش برای فرزندتان استفاده کنید یا خیر، بطور کلی هنوز نمی توان جواب قطعی داد. با پزشک معالج فرزندتان صحبت کنید، مزایا و مضرات آن را در نظر بگیرید و سپس تصمیم گیری کنید.

عفونت گوش درمان نشده یا حاد می تواند منجر به پارگی پرده گوش کودک شود. البته پارگی پرده گوش اغلب اتفاق نمی افتد و معمولا در صورتیکه اتفاق بیفتد خود به خود و به سرعت ترمیم پیدا می کند. اما به این نکته توجه داشته باشید در صورتیکه این مساله برای فرزندتان رخ داد، او را جهت پیگیری و اطمینان از ترمیم پارگی پرده گوشش مجددا نزد پزشک ببرید. عفونت مکرر گوش می تواند منجر به کاهش شنوایی و به جا گذاشتن زخم و اثر آن شود. در موارد نادر عفونت گوش درمان نشده، می تواند منجر به عفونت استخوان جمجمه در پشت گوش (ماستوئیدیت) یا مننژیت شود.

اگر این کودکان در نخستین روزهای پس از تولد درمان نشوند، آسیب‌های مغزی و عقب‌ماندگی‌های ذهنی ماندگاری ایجاد می‌شود. خوشبختانه، در صورت تشخیص و درمان به موقع می‌توان از آسیب‌های جدی جلوگیری نمود.
بنابراین مسئله مهم، تشخیص هرچه سریعتر این اختلال است که با یک آزمایش خون در بدو تولد مشخص می شود.

کم کاری مادرزادی تیروئید

کم کاری مادرزادی تیروئید یک نفر از ۱۰۰۰ تا ۴۰۰۰ نفر نوزاد را درگیر می کند وباعث علت مهم عقب ماندگی ذهنی است . رشد مغز همچنین رشد طبیعی کودک به سطح طبیعی هورمون تیروئید وابسته است . درکشورهای پیشرفته درروزهای ۲ تا۵ بعداز تولد به طور معمول یک نمونه خون برای TSHیا T4 از پاشنه پا گرفته می شود. اگر TSH بالا باشد یا T4 پایین باشد این یافته با تکرار آزمایش با نمونه خون وریدی تائید می شود.

غده تیروئید از چند سلول درپشت زبان درزندگی اولیه جنینی تشکیل می شود. تعداد این سلولها زیاد می شود وبه سمت پایین ومحل طبیعی جلوی گردن درچندهفته اول بعد از باروری منتقل می شود. رشد جنینی وابسته به غده تیروئید خودش می باشد که هورمون تیروئید می سازد.در نوزاد با کم کاری تیروئید مادرزادی , غده تیروئید مادزادی , غده تیروئید به دلایل ناشناخته ممکن است یا کوچکترازطبیعی باشد ویا نقص در تکامل داشته باشد. محل این غده تیروئید ناقص درهرجایی ازپشت زبان تا محل طبیعی آن درجلوی گردن ممکن است باشد.درحدود ۱۰ درصد نوزادان با کم کاری مادرزادی تیروئید که بطورارثی قابلیت ساخت هورمون ندارند, اما غده تیروئید موجود می باشد. به ندرت موادی که در خون مادر با بیماری تیروئید موجود میباشد ممکن است ازجفت بگذرد و به طور موقت باعث توقف کار تیروئید نوزاد شود به جز دراین موارد نادر کم کاری معمولا پایدار است. درمان برای تمام طول زندگی با مصرف روزانه لووتیروکسین از عقب ماندگی ذهنی پیشگیری خواهد کرد وباعث رشد طبیعی خواهد شد. با اندازه گیری سطح TSH و T4 خون مقدار دارو درنوزادی ودوران کودکی قابل تنظیم است. کم کاری تیرویید اکتسابی 

اگر غده تیرویید کودک کم کار باشد (گاه به دلیل التهاب مزمن تیرویید) علائمی مثل کسالت و خستگی با وجود خواب کافی در آنها مشاهده می شود. 

یکی از اولین علائم کم کاری , کند شدن عملکرد تیرویید و کندی قابل توجه الگوی رشد این کودکان می باشد. در هر فرد یکی و یا بیشتر از این علائم از قبیل : عقب ماندگی رشد , ضعف , فراموشی , موهای خشک و خشن , صورت و چشمهای پف آلود , یبوست , کندی ضربان , پوست خشک , عدم تحمل سرما , افزایش وزن و گواتر مورد توجه قرار می گیرد.  

کم کاری تیروئید در کودکان و نوجوانان

اگر چه کم کاری تیروئید اغلب بر زنان میانسال و مسن اثر می گذارد ولی هر شخصی می تواند بدین عارضه مبتلا شود ، از جمله: کودکان و نوجوانان. در ابتدا کودکانی که بدون غده تیروئید و یا با غده تیروئیدی با عملکرد نامناسب متولد می شوند ممکن است شماری از علایم و نشانه های کم کالری تیروئید را داشته باشند. اگر در یک نوزاد مشکلاتی مرتبط با کم کاری تیروئید وجود داشته باشد ، عارضه های ظهور یافته معمولا عبارتند از:

_ زرد شدن پوست و سفیدی چشم ها (زردی) : در اغلب موارد این حالت هنگامی به وقوع می پیوندد که کبد کودک نمی تواند مولکولی به نام بیلی روبین را متابولیزه نماید. (بیلی روبین طبیعتا در موقع تخریب گلبول های قرمز ، فرسودگی مکانیسمهای معمول بدنی ایجاد می شود)

_ گرفتگی مداوم گلو

_ زبان بزرگ و متورم

_ تورم در صورت

به موازات پشترفت بیماری ، ممکن است که کودکان در غذا خوردن

مشکل پیدا کنند و رشد و نمو طبیعی آنها مختل شود. آنها ممکن است.

همچنین عارضه هایی به شرح زیر را داشته باشند:

_ یبوست

_ نیروی عضلانی کم

_ خواب آلودگی بیش از حد

اگر کم کاری تیروئید در کودکان درمان نگردد حتی در موارد خفیف و ملایمش نیز می تواند منجر به عقب افتادگی جسمی و ذهنی در کودک گردد.

به طور کلی در کودکان و نوجوانان مبتلا به کم کاری تیروئید نشانه هایی مشابه با علایم بیماری بزرگسالان ظهور می کند.

ولی همچنین ممکن است در آنها یکسری مشکلات به شرح زیر ایجاد گردد:

_ رشد ضعیف که منجر به کوتاهی قد کودک می گردد.

_ تاخیر در ظهور دندانهای دائمی

_ بلوغ دیررس

_ تکامل و پیشترفت ذهنی نامطلوب و ضعیف

لازم بذکر است که اگر کم کاری تیروئید در کودکان در اسرع وقت تشخیص و درمان نشود می تواند تغییرات غیر قابل جبرانی را ایجاد نماید.

علل و عوامل زمینه ‌ساز : مهم ‌ترین علت می ‌تواند ریفلاکس یا برگشت ادرار از مثانه به کلیه‌هاباشد.که معمولاً در ۳۰ تا ۵۰ درصد دختر بچه‌ها دیده می ‌شود که می‌ تواند هم عامل ایجاد کننده ی عفونت ادراری باشد و هم باعث افزایش عوارض عفونت ادراری خصوصا در بچه‌ها ‌گردد. بنابراین در صورت وجود ریفلاکس، پی گیری ضروری است.علت بعدی این است که بچه از نظر کنترل مثانه مشکل داشته باشد، مانند موارد زیر:اگر بچه‌ای ادرارش را نگه دارد و دیربه دیر به دستشویی برود؛ بچه‌هایی که تند تند به دستشویی می‌روند و نمی ‌توانند ادرارشان را نگه دارند؛ بچه‌هایی که در طول روز ممکن است یک قطره نم بزنند و لباس خود را خیس بکنند؛ یا بچه‌هایی که دچار یبوست هستند همگی می ‌توانند عوامل زمینه ‌ساز عفونت ادراری باشند.از علل دیگری که کم تر شایع است، وجود مشکلات نخاعی یا انسداد مجاری ادراری در بچه‌هاست.این بیماری بیشتر در دخترها و معمولاً در سنین ۷ تا ۱۱ سالگی دیده می ‌شود. در پسرها در یک سال اول زندگی ممکن است بیش‌تر دیده شود. مهم ‌ترین عامل عفونت ‌اداری ریفلاکس (برگشت ادرار از مثانه به کلیه) می ‌باشد. این علت می ‌تواند جنبه‌های ژنتیکی داشته باشد، یعنی عامل زمینه ‌ساز می‌ تواند ارثی باشد، مثلاً اگر پدر و مادر دچار برگشت ادرار از مثانه به کلیه‌ها باشند، تقریباً ۳۰ تا ۵۰ درصد بچه‌هایشان نیز این مشکل را دارا می ‌باشند و اگر یکی از بچه‌ها در خانواده برگشت ادرار داشته باشد، حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد بچه‌های دیگر نیز ممکن است این مشکل را داشته باشند.علایم:علایم عفونت ادراری بستگی به این دارد که درگیری سیستم ادراری محدود به مثانه است یا کلیه‌ها را هم درگیر کرده است. اگر درگیری فقط مثانه باشد، معمولاً علایم به صورت تکرار ادرار، سوزش ادرار، بی‌اختیاری ادرار، زور زدن هنگام ادرار، بوی بد ادرار و در مواردی وجود تب  (معمولاً خفیف و کم‌ تر از یک درجه) می ‌باشد. تشخیص درگیری مثانه آسان است، زیرا علایم بالینی واضحی دارد.توصیه می ‌شود که اگر تب بیش تر از ۲ یا ۳ روز طول بکشد، حتماً آزمایش کشت ادرار برای کودک انجام شود.مشکل تشخیص در مورد بچه‌هایی می ‌باشد که درگیری کلیه‌ها را داشته باشند. متأسفانه عفونت فوقانی دستگاه ادراری که با درگیری کلیه‌ها همراه است، می‌ تواند آسیب‌ رسان و با عوارض بعدی همراه باشد. در علایم بالینی غیر از تب، گاهی هیچ علامت دیگری وجود ندارد. البته در مواردی درد پهلو، بی ‌حالی، تهوع و استفراغ هم هست، ولی گاهی اوقات فقط تب است و علایم دیگری وجود ندارد. اگر بچه‌ای غیر از تب هیچ علامت دیگری نداشت، هم والدین و هم پزشک مربوطه باید به فکر عفونت ادراری باشند. بچه‌هایی که تب بالا دارند و هیچ علامت دیگری ندارند، حدود ۱۰درصد مبتلا به “پیلونفریت”هستند. توصیه می ‌شود که اگر تب بیش تر از ۲یا ۳ روز طول بکشد، حتماً آزمایش کشت ادرار برایشان انجام شود. درمان:وقتی کودک با این علائم مراجعه کرد و آزمایش ادرار داد، اگر جواب آزمایش عفونت را نشان بدهد درمان شروع می‌شود که عمدتا شامل آنتی‌بیوتیک است. البته اگر کودک تب داشته باشد و بدحال باشد باید بستری شود و آنتی‌بیوتیک‌ها را به‌صورت تزریقی و از راه سرم دریافت کند اما اگر وضعیت وی به حدی بحرانی نباشد که نیاز به بستری شدن داشته باشد، با تشخیص پزشک می‌تواند درمان را در منزل و با آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی ادامه دهد. اگر کودک تب نداشته باشد ولی به هر دلیلی قادر به خوردن شربت آنتی‌بیوتیک نباشد باز هم باید بستری شود تا در بیمارستان آنتی‌بیوتیک‌ها را به‌صورت تزریقی دریافت کند. یکی از موارد دیگری که پزشک صلاح می‌داند کودک را بستری کند، زمانی است که احساس کند مادر به کودک خوب رسیدگی نمی‌کند و اگر کودک به منزل برود احتمالا مراقبت‌های خوبی دریافت نخواهد کرد. بنابراین تصمیم می‌گیرد که کودک را بستری و از بهبود او اطمینان حاصل کند.

وقتی والدین به عفونت ادراری در فرزندشان شک می‌کنند، باید او را نزد متخصص کودکان ببرند. کاری که حتما پزشک برای کودک انجام می‌دهد درخواست آزمایش ادرار است البته اگر کودک بسیار بدحال و تبدار باشد پزشک او را بستری می‌کند. سایر آزمایش‌هایی که بنابر تشخیص پزشک در روزهای آینده لازم است انجام شود تهیه عکس رنگی از مثانه (VCUG) یا سونوگرافی کلیه‌ها هستند که برای بررسی سلامت دستگاه ادراری و کلیه‌ها ضرورت دارند.

طول دوره درمان عفونت ادراری نسبتا زیاد و بین ۱۰ روز تا ۲ هفته است. نکته مهم در مورد درمان عفونت ادراری آن است که وقتی درمان به پایان رسید حتما باید پیگیری‌های لازم انجام شود تا علت اصلی عفونت ادراری روشن شود. به عبارت دیگر، پزشک از والدین می‌‌خواهد که حدودا بین یک تا ۶ هفته بعد از پایان درمان، مجددا کودک را برای پیگیری بیاورند. سپس پزشک باید بررسی کند که آیا سیستم ادراری کودک مشکلی دارد یا خیر. آزمایش‌هایی مانند عکس رنگی مثانه بعد از اینکه کودک کاملا خوب شد و آزمایش ادرار دیگر عفونتی را نشان نداد، انجام می‌شوند تا مشکلات احتمالی دستگاه ادراری مشخص شده و درمان شوند.  وقتی مشکلات دستگاه ادراری مشخص شد، پزشک تصمیم می‌گیرد که آیا این مشکلات با بزرگ شدن کودک برطرف می‌شوند یا نیاز به جراحی دارند. اگر لازم باشد صبر کنیم تا کودک با بزرگ شدنش بهتر شود، پس در این مدت باید آنتی‌بیوتیک‌هایی را مصرف کند که از ابتلای مجدد او به عفونت ادراری جلوگیری کنند.

اگر کودک به موقع درمان نشود، ممکن است بافت‌های کلیه آسیب ببینند و در آینده مشکلات بدی مثل نارسایی کلیه و فشار خون بالا به سراغ کودک بیاید. بنابراین درمان عفونت ادراری در کودکان نباید به تعویق انداخته شود یا ناتمام رها شود. همچنین بعد از اینکه کودک درمان شد باید حتما پیگیری‌ها و مراجعات بعدی را جدی بگیرید. هدف از این پیگیری‌ها و بررسی‌ها آن است که از بروز عوارض آتی عفونت‌جلوگیری شود. اگر کودکی دچار عفونت ادراری شود و این عفونت به کلیه او آسیب بزند، این کودک باید تا بزرگسالی از نظر فشار خون و دفع پروتئین در ادرار مورد بررسی قرار بگیرد.

بعد از اینکه عفونت ادراری درمان شد ممکن است لازم باشد کودک برای مدتی مصرف آنتی‌بیوتیک را ادامه دهد تا از ابتلای مجدد او به عفونت اداری جلوگیری شود. به این کار پیشگیری با آنتی‌بیوتیک یا پروفیلاکسی می‌گوییم که با همان آنتی‌بیوتیک‌های معمولی ولی با دوز کمتر انجام می‌شود. کودکان به‌ویژه در سنین زیر ۵ سال تا وقتی به‌طور کامل از نظر اختلالات ساختاری دستگاه ادراری بررسی نشده‌اند باید آنتی‌بیوتیک مصرف کنند و تا وقتی پزشک اطمینان حاصل کند، دستگاه ادراری هیچ مشکلی ندارد مصرف آنتی‌بیوتیک باید ادامه پیدا کند. اما اگر دستگاه ادراری مشکل داشت، باید حتما آنتی‌بیوتیک ادامه پیدا کند. در بعضی کودکان مصرف آنتی‌بیوتیک برای پیشگیری از عفونت‌های بعدی اهمیت ویژه‌ای دارد از جمله کودکان زیر ۶ ماه، کودکانی که سابقه عفونت ادراری داشته باشند، کودکانی که برگشت ادرار دارند، کودکانی که بررسی دستگاه ادراری آنها نشان‌دهنده انسداد است، یا کودکانی که به هر دلیل سیستم ایمنی ضعیفی دارند. به علاوه کودکانی که مکررا مبتلا به عفونت ادراری می‌شوند ولی در عین حال هیچ‌گونه مشکلی در سیستم ادراری شان ندارند، آنها هم باید آنتی‌بیوتیک را برای مدت طولانی مصرف کنند.

معمولاً شصت درصد نوزادان سالم پس از تولد دچار زردی می شوند و در مواردی که نوزاد نارس باشد این مورد به هشتاد درصد می رسد. البته گاهی زردی در نوزاد کم است که به راحتی نمی توان آن را تشخیص داد و فقط با آزمایش می توان فهمید که «بیلی روبین» نوزاد در حد عادی است یا نه، که این مورد رایج است.علل :بروز زردی دلایل مختلفی دارد. گاهی گلبول های قرمز خون خرد شده و این باعث می شود نوزاد پس از مدتی مثلاً چند هفته، کم خون شود. گاهی ناسازگاری خود مادر و نوزاد (مادر با گروه خونی O، نوزاد با گروه خونیA یا Bکه به آن ناسازگاری ABO گفته می شود) یا وجود گروه های خون فرعی (اختلاف بین گروه خونی مادر و نوزاد که شیوع کمتری دارد) و همچنین «فاویسم» که در کشور ما شایع است، می تواند باعث بروز زردی شود. تمامی این مسایل می توانند سبب بروز کم خونی در آینده شوند. به همین علت پزشک باید کاملاً هوشیار بوده و کم خونی نوزاد را زیر نظر بگیرد. همچنین در اثر شرایط، ممکن است زردی به سرعت بالا برود و به همین جهت مراجعه سریع به پزشک بسیار اهمیت پیدا می کند. گاهی اوقات نیز زردی به دلیل خوب شیر نخوردن نوزاد پیش می آید. خوب شیر نخوردن می تواند به دلیل آموزش ندیدن صحیح و کامل مادر باشد که این حالت خود در نهایت می تواند سبب بروز زردی و دیگر مشکلات شود.دادن هرچیزغیراز شیر مادر به نوزاد هیچ کمکی به رفع زردی نکرده و حتی می تواند مضر باشد هر چه نوزاد شیر بیشتری بخورد زردی او سریع تر برطرف می شوددرمان :اگر عدد زردی (بیلی روبین  توتال )خیلی بالا نباشد و نوزاد چند روزه سالم باشد. والدین می توانند درمان را در خانه زیر دستگاه فتوتراپی انجام دهند. تأکید می کنم دستگاه فوتوتراپی، نه هر لامپی. دستگاه فوتوتراپی لامپ مخصوص و ویژگی های مخصوصی دارد که باید آن را از مکان های معتبر و مطمئن تهیه کرد. این دستگاه ها باید استاندارد بوده و لامپ های آن به موقع تعویض شود. توجه به فاصله ی لامپ ها از بدن نوزاد و اینکه لامپ محافظ داشته باشد ضروری است تا در صورتی که شکسته شد. پوست نوزاد دچار سوختگی یا دیگر عوارض نشود. در این شرایط به توصیه ی پزشک آزمایش خون نوزاد در فواصل مختلف تکرار می شود، اگر حال نوزاد مناسب نباشد یا عدد زردی خیلی بالا باشد بهتر است درمان در بیمارستان انجام پذیرد. تشخیص :زردی تنها یک علامت دارد و آن زردشدن سفیدی چشم، بدن و مخاط ها است که باید نسبت به آن کمی حساس بود. اگر تنها سر و صورت مبتلا به زردی باشد و سینه، شکم و اندام ها زرد نباشد یعنی عدد زردی بالا نیست، اما هرچه زردی پایین تر بیاید حاکی از آن است که میزان زردی در حال افزایش است و هر چه به پاها برسد یعنی عدد زردی بالاتر و نگران کننده تر است.زردی به ۲ نوع تقسیم می شود: زردی مستقیم و غیر مستقیم. آن چه اغلب درنوزادان اتفاق می افتد زردی غیر مستقیم است که می تواند به بافت مغزی خسارت بزند. زردی مستقیم چندان مشکل ساز نیست مگر این که نوزاد مبتلا به عفونت یا ناراحتی کبد باشد. البته همیشه زردی تنها علامت نیست. اگر در کنار زردی علایم دیگری مانند بی حالی یا شیر خوب نخوردن یا بالا و پایین بودن درجه حرارت بدن وجود داشت، احتمال خطر بالاتر است و مراجعه به پزشک با سرعت بیشتری صورت بگیرد.زردی به مقدار کم برای نوزادان نه تنها مضر نیست بلکه مفید هم هست. بنابراین نباید در این مورد نگرانی وجود داشته باشد مگر این که زردی خیلی زود در نوزاد شروع بشود یا مقدار آن بالا برود. ممکن است در نوزادی، زردی به ماه دوم یا سوم بکشد و دوره ی بهبودی طولانی تر شود که اگر آزمایشی انجام شده و نشان دهد که نوزاد مشکل خاصی ندارد دلیلی بر وجود ناراحتی نیست.
در اکثر نوزادانی که دچار زردی می شوند حتی آن دسته که زردی آن ها از مرحله ی فیزیولوژیک می گذرد و اعداد زردی در آن ها بالاست، بیماری نگران کننده نیست، اما حتماً باید با پزشک متخصص کودکان مشورت شود.عوارض:اگر شدت زردی باشد بالا باشد و عدد آن به سرعت افزایش یابد و والدین، نوزاد را سریع به پزشک متخصص نشان ندهند ممکن است زردی سبب بروز مشکلات مغزی در نوزاد شود. در این صورت زردی می تواند در بعضی مناطق مغز نفوذ کرده و انواع مشکلات مغزی، فلج مغزی یا دیگر مشکلات را پیش آورد زردی در عین حال که مشکل شایعی است و برای تعداد زیادی از نوزادان رخ می دهد، اگر به موقع  درمان شود مشکلی ایجاد نمی کند. اما اگر به موقع درمان نشود، مشکل ساز خواهد بود. تعویض خون :مقدار زردی و شدتی که در آن نیاز به تعویض خون پیدا می شود با توجه به سن بچه و نارس یا رسیده بودن او مختلف است. اگر این عدد زردی از حد خاصی بالا رفت یا سرعت افزایش زردی خیلی سریع بود یا زمینه ی بیماری در نوزاد وجود داشت نیاز به تعویض خون پیش می آید.
اگر بچه سالم باشد و اعداد بالای زردی را می تواند تحمل کند، مشکلی برای او به وجود نمی آید، اما اگر نوزاد دچار عفونت شده، نارس باشد، تعادل اسید وباز خون او به هم خورده باشد یا اکسیژن خون در او ناکافی باشد و … نیاز به تعویض خون پیش می آید. به هر حال در شرایطی که نوزاد بیمار است باید سریع تر جهت زردی او اقدام درمانی صورت گیرد.